De schimmels die bij de kaasbereiding worden toegevoegd zijn veilig om te eten. Kenmerkend zijn dan de blauwe aderen in de kaas, of de dikke witte buitenlaag – maar 'gewone' schimmel ziet er donzig uit, met een kleur variërend van wit tot groen (1).
Schimmel op kaas
Alleen wanneer harde kaas nog stevig aanvoelt en een normale geur heeft, dan is het veilig om te eten. Mits je het beschimmelde deel wegsnijdt. Voelt de kaas juist zacht aan en ruikt het niet meer goed? Dan moet je de kaas altijd weggooien en kan je ervan uitgaan dat het niet meer veilig is om te eten.
Kun je kaas nog eten als er schimmel op zit? Harde kazen kun je kaas nog gewoon eten als er een beetje schimmel op zit, mits je de schimmel uit de kaas snijdt.
Hoewel de meeste schimmelgroei vaak zwart of grijs is, kan het ook wit, roze, geel, groen of zelfs een combinatie van kleuren zijn. De kleur van schimmel wordt beïnvloed door de voedselbron, door het vochtigheidsniveau en door het licht. Schimmel wordt veelal geïdentificeerd aan de hand van structuur en sporen.
Wanneer er een klein schimmelplekje op de kaas zit, is deze gemakkelijk weg te snijden (ongeveer een cm rond de schimmel) en kun je de kaas gewoon eten. Er zit witte uitslag/puntjes op de kaas.
Gooi alle zachte kaas weg die beschimmeld is .
Er moet namelijk een kiem (beginnetje) zijn waaraan het eiwit zich kan hechten. Dit kan bijvoorbeeld een dode bacteriecel, een stofdeeltje of een oneffenheid aan het oppervlak van de kaas zijn. Naarmate de kaas rijpt ontstaat er rondom deze kiem een eiwitkristal die met het blote oog zichtbaar is.
Witte schimmel is inderdaad gevaarlijk. Niet alleen voor de aangetaste bouwmaterialen, maar ook – en vooral – voor je eigen gezondheid. Schimmels verspreiden zich namelijk via sporen, dat is niet anders voor witte schimmel. Die sporen zijn giftig wanneer je ze inademt.
Witte schimmel herken je aan zijn pluizige of poederachtige textuur. Het verschijnt vaak op vochtige plaatsen en kan variëren van helder wit tot grijs of lichtgeel.
Voedselbederf wordt vaak veroorzaakt door schimmel. Beschimmeld voedsel heeft een ongewenste smaak en textuur en kan groene of witte, donzige vlekken hebben. Alleen al de gedachte aan het eten van beschimmeld voedsel walgt de meeste mensen. Hoewel sommige soorten schimmel schadelijke gifstoffen kunnen produceren, worden andere soorten gebruikt om bepaalde voedingsmiddelen te produceren, waaronder sommige kazen.
De enige uitzondering hierop is harde kaas aan één stuk. Hierbij groeit de schimmel alleen op het oppervlakte. Als je de schimmel eraf haalt, kun je de kaas nog veilig eten. Beschimmelde geraspte kaas of kaasplakken kun je wel beter weggooien.
Hoe weet ik of een product niet meer goed is? De harde kaas is uitgedroogd of beschimmeld of ruikt vreemd. Bederf herken je snel door goed te kijken, ruiken of proeven.
Niet-eetbare schimmels ontstaan als je voedsel te lang of op de verkeerde manier bewaart. Beschimmelde producten moeten direct weggegooid worden. Een uitzondering hierop is harde kaas. Hierbij is het voldoende om de schimmel ruim weg te snijden.
Aan de andere kant, als het ongeopend in de achterkant van je kaaslade heeft gehangen, voorbij de houdbaarheidsdatum, zolang het geen tekenen van schimmel vertoont, is het waarschijnlijk nog steeds goed om te eten . Kaas wordt meestal onaangenaam voor je voordat het onveilig wordt.
De meeste kazen hebben zoals eerder gezegd een THT datum. Vooral harde kazen kunnen lang meegaan. Algemeen geld dat jonge en jong belegen kaas 1 week houdbaar is en belegen en oude kaas 2 weken.
Kaas bewaren doe je best helemaal onderaan in de koelkast. Liefst in de groentelade, waar de temperatuur iets hoger is. Uitzonderingen zijn verse kaas, blauwschimmelkaas en sterk gerijpte kaas: zij moeten hoger in de koelkast worden bewaard.
Schimmels zijn er in alle vormen en kleuren. Zo kunnen er zwarte, groene, roze of witte schimmels op de muren zitten.
Meeldauw (of witziekte) is een witte schimmel op je plant. Je herkent meeldauw meestal aan de witte vlekken of pluisjes op de bladeren. Het lijkt wel alsof er een laagje meel over het blad ligt. Bij meeldauw maken we onderscheid tussen echte en valse meeldauw.
Deze schimmel, meestal Penicillium candidum, zorgt voor een fluweelachtige witte korst en geeft de kaas zijn karakteristieke smaak en aroma. Witschimmelkazen hebben een zachte en romige textuur, terwijl de smaak kan variëren van mild en boterachtig tot complex en nootachtig. Bekende voorbeelden zijn Camembert en Brie.
Alleen op je voeten wonen er al zo'n 150 soorten. Kortom: de micro-organismen komen in allerlei soorten en maten. Toch moet je goed opletten, want een schimmel kán schimmelgifstoffen ontwikkelen. Die gifstoffen, ook wel mycotoxines genoemd, kunnen voedselvergiftiging veroorzaken.
De schimmel Candida auris is extreem resistent voor schimmeldodende middelen. Hij verspreidt zich snel en als je een zwakke weerstand hebt kan het ook dodelijk zijn. Met name in de Verenigde Staten rukt de schimmel op en ook in landen om ons heen wordt 'ie gesignaleerd.
Witte schimmel is te herkennen aan de spierwitte kleur, pluizige en draderige uitstraling. Het wordt wel eens vergeleken met meeldauw.
De schimmels die bij de kaasbereiding worden toegevoegd zijn veilig om te eten. Kenmerkend zijn dan de blauwe aderen in de kaas, of de dikke witte buitenlaag – maar 'gewone' schimmel ziet er donzig uit, met een kleur variërend van wit tot groen (1). Naast hoe het er uitziet kan de geur ook wijzen op schimmel.
De witte acnepuistjes vormen zich op dezelfde manier als de zwarte puntjes: het is een ophoping van talg en dode cellen die de huidporiën verstopt, maar bij de witte puntjes verstopt een laagje cellen de uitgang van de porie, vandaar de term “gesloten comedo” voor de witte puntjes.
Tijdens de natuurlijke rijping verdampt er vocht uit de kaas, waardoor het zoutgehalte toeneemt. Oude kaas is daarom ook zouter dan jonge kaas.